Mutfakta bardakların durduğu o dolap vardır ya hani, yıllardır aynı yerdedirler. Bilinçsiz de olsa insan bardak dendiği zaman gider o dolabı açıverir. Sonra zaman geçer, bir temizlik gününde bardakların yeri değiştirilir, başka bir dolaba dizilir. Yıllarca açılan bardak dolabı artık defalarca yanlışlıkla açılan ve bardakların yeni yeri hatırlanarak kapatılan işlevsiz bir dolap oluverir bir anda. İlk zamanlar çokça yaşanır bu farkında olmadan o dolaba yönelme hadisesi. Aylar, yıllar birbiri ardına geçer ve yeni bardak dolabına alışılmıştır. Artık eskisine yönelmiyordur evin sakinleri. Ama hep hatırlarındadır bir zamanlar bardakların yerinin orası olduğu. Uzun zamandır gelmeyen misafir bile geldiğinde bardak almak için o dolaba yönelir ilk seferinde. Açıp baktığında şaşırır ve kendini sorgular yanlış mı hatırlıyorum acaba diye. Ev sakinleri bardakları göstererek, yerleri değişti der misafire. Herkes kabullenir bardakların yeni yerini. Eski, alışılmış yer artık istenileni sunmuyordur. Zaman hızla akıp giderken hiç karıştırılmamaya başlamıştır bardakların yeri. Ta ki bir gün, evin bir sakini eskide yaşadığını zannederek yine o dolabı açana kadar. Açarken yanlış yaptığının farkına varır ama bilinçsizce açmış bulunur orayı. Ev halkına bu yanlışı yaptığını söylemez. Çünkü herkes alışmıştır artık yeni dolabı açmaya. Eskiye dönen bir kapı gibi yeniden orayı açarak hata yaptığını düşünür. Açmış bulunduğu bu dolap kapağı ile eski yaşanmışlıklarını da açar. Anıları, hayalleri, kırıklıkları ve umutları görünür bir silüet halinde dolapta. Bunları hisseden ev sakini büyük ihtimalle geçmişle bağını sıkı sıkıya koruyan ve değerli gören kişidir. Yıllar önce o dolabı açarak bardak alan kendisi ile şimdiki zamanda bu yanlışlığa düşen kendisi ile farkını anlar. Değişimi görür. Artık bardaklar diğer dolaptadır, bunu biliyordur ama eski yeri unutmak ona geçmişin bıraktıklarını unutmakla eşdeğer gelir. Şimdiyi kabul eder, geçmişi sahiplenir. Çünkü çok eskiden de olsa bardak dolabı olan yer orasıdır. Değişim var olmuş olanı yok etmez, aksine bir döngü yaratır. Geçmişi bilmeden şimdiyi anlayamaz, şimdiyi anlamadan gelecekte şimdinin de bir geçmiş olacağını fark edemez insan...
Kimse anlamıyor hislerimizi. Bakışlarımızdan akan hüznü, acıyı hatta mutluluğu bile anlamıyorlar. Biz de anlamıyoruz. Tamamıyla sevinçli ya da acı dolu olduğumuzu sandığımız zamanlarda dahi sadece sevinçli ya da acılı değiliz aslında.Yalnızca bir şey olamayız hiçbir zaman. Her an birçok şeyiz. Mutlu olduğumuzda bir parça hüzün taşıyor kalbimiz. Eksiğiz. Tamamlandığımızı sanıyoruz fakat dolmayan boşluklar peşimizi hiç bırakmıyor. Her daim bizi ele geçiren, arka planda kalsa bile içimizde yer edinmiş duygular anlık hislerimizin içinde can bulmaya devam ediyor. Çünkü insan, bir zamanlar iliklerine kadar hissettiği duyguların hiçbirini tam anlamıyla unutamaz. Kendisi unuttuğunu sanır. Ruhu tattığı o hissi nerede olsa tanır. Yeniden duyar ve yeniden ona sahip olur. Belki de ait olur. Bir kez aldığı o tat, ölene kadar damağında pelesenk olur... Peki senin asla silinmeyen o hissin ne? Zaman gözetmeksizin hep seninle olan yoldaş duygun hangisi? Onu bulduğunda kendini de bulacaksın. Çoktan bu
Yorumlar
Yorum Gönder